W Wielką Sobotę bądźmy jak najbliżej Jezusa. Trwajmy na adoracji. To czas nabrzmiały cierpieniem, oczekiwaniem, nadzieją. Jest to „szabat” wielkiej ciszy przeżywanej pośród pierwszych uczniów, w których sercach tkwi jeszcze bolesny obraz męki Jezusa, odczytanej jako koniec mesjańskich marzeń. Jest to zarazem Wielka Sobota Maryi, Panny wiernej, Arki Przymierza, Matki miłości. Ona przeżywa swoją Wielką Sobotę we łzach, lecz jednocześnie mocą swej wiary, wspiera kruchą nadzieję uczniów.

 Co mówisz do nas, Matko Pana, z otchłani swego cierpienia? Co podpowiesz zagubionym uczniom? Co podpowiesz nam? Co chcesz nam przekazać? Chciałabyś, żebyśmy my - uczestnicy Twojego bólu, mieli udział także w Twoim pocieszeniu. Ty przecież wiesz, że Bóg „nas pociesza w każdym naszym utrapieniu, byśmy sami mogli pocieszać tych, co są w jakiejkolwiek udręce, pociechą, której doznajemy od Boga”.( 2Kor 1, 4).

To pocieszenie płynie z wiary. Ty, Maryjo, w Wielką Sobotę jesteś i pozostajesz „Virgo fidelis”, Panną wierną. Prowadzisz do spełnienia duchowość Izraela, która żywi się słuchaniem i zaufaniem.